Loosdrechtse plassen.
De copiloot.
Ook in België aangekomen was het weer nog prima. We konden niet veel hoger dan 2000 voet. Hier net voorbij vliegveld Oostende (zichtbaar op de foto).
Bij naderen van de Franse grens kwamen we deze shit tegen. Een flinke, niet doorzichtbare bui. Ik moest een 180 maken om er weer uit te vliegen. De copiloot stelde voor om even landinwaarts te vliegen, om de bui heen. Zo geschiedde.
Hier dus ten oosten van Dunkerque. De bui trok verder naar het noordoosten.
Er was genoeg zicht om het Kanaal te overvliegen; wel met veel bewolking boven ons. Het Engelse vasteland was niet te zien, zeker niet omdat op een bepaald moment ook een laag wolken onder ons verscheen. Alleen door een blik op de GPS te werpen kon ik vaststellen dat we de kust van Engeland hadden bereikt. Ten westen van ons (in de richting van onze bestemming) was de bewolking zo mogelijk nog dikker, dus besloot ik uit te wijken naar Lydd, een dichtbijzijnd vliegveld aan de kust. Mits we daar uiteraard wel genoeg zicht hadden.
Door een gat in de bewolking konden we naar beneden duiken, in nadering van Lydd.
700 voet
De kust is weer zichtbaar.
Het vliegveld ook.
Als je dan geland bent is er ineens geen wolk meer te bekennen. Hier sta ik met het in Engeland op veel velden verplichte fluoriserende vest.
Een uurtje later zijn we doorgevlogen naar Lashenden/Headcorn, alwaar de wolken ook voldoende waren opgetrokken. Op dit veld staan tientallen kisten geparkeerd (dat zijn vliegtuigen, in jargon).
Headcorn centrum.
Dit vonden wij wel cool: kamperen bij het vliegtuig.
"Airside", at night.
Ok, de volgende ochtend, Pim had helaas de koffie en thee thuis laten liggen, dus alleen een boterham en go go go! Het Kentse landschap.
Eerst maar eens naar de zuidkust gevlogen, hier bij de beroemde Brighton Pier. Brighton is een beroemde Engelse badplaats en natuurlijk bekend van het nummer Brighton Rock van Queen, wie kent het niet?
Doorvliegend bereiken wij Beachy Head, de 162 meter hoge krijtrotsen.
Dan gaan we nu even rocken. Veronica Falls: Beachy Head. Ligt het aan mij of wordt hier het (op Beachy Head gebruikelijke) thema zelfmoord besproken?
Intussen naderden wij het Isle of Wight.
Waar een flinke bui huis aan het houden was.
Final approach, Bembridge airfield.
Bedankt Pim.
Waar alles wat groeit en bloeit... (foto is overigens mislukt).
De molen van Bembridge
Ons onderdak op de camping van Whitecliff Bay, vlakbij het vliegveld. Helaas werd de tent de gehele nacht aangepakt door gruwelijke windvlagen, waardoor een oog dichtdoen niet tot de mogelijkheden behoorde.
Dus ik zeg tegen Pim: "ik weet niet wat jij doet,"
"Maar ik verhuis naar een B&B!" Hij ging mee.
De kust bij Sandown.
Engelse desserts. Die van mij is een soort object in custard.
Wandelen naar Bembridge Down.
Alwaar de wind stevig doorwaaide. Gelukkig landinwaarts, anders waren we van de klif geblazen.
Geen vliegweer dus, maar wel even koffie en Wifi in het restaurantje van het vliegveld Bembridge.
Landschappen, Isle of Wight
De London Tube rijdt hier op de lijn Ryde-Shanklin.
Wissel verzetten
Shanklin centrum
Inpakken voor de reis terug.
Eerst vliegen we nog even naar het westen voor het bezichtigen van de Needles (die lullige rotsjes).
En dan richting Calais. Dit is Ryde, op het Isle of Wight.
Vandaag beter zicht over het kanaal. Daar ligt Frankrijk.
Calais, runway 24. Hier hebben wij geluncht, met Franse kaas enzo.
Impressieve wolkjes boven de Westerschelde.
Rechts Middelburg. Het geoefende oog kan het vliegveld Midden-Zeeland ontdekken.
Roger, Pim.